Aizzie's Head

Ang dameng tumatakbo sa utak ko minsan – ang gulo – gulo, sala-salabat ang linya sa utak ko. Feeling ko sasabog ako anytime. Kapag ganitong nagkakatrapik trapik na ang neurons sa utak ko, at di nila makagawa ng tama ang dapat nilang gawin, kung anu-anong thoughts ang tumatakbo sa utak ko. Sira ulo na nga talaga yata ako.

 

Pakiramdam ko mag-isa ako, wala akong kakampi. Walang handang makinig. Walang handang tumapik sa balikat ko. Walang handang yumakap saken. Walang kaibigan o kahit stranger na magaaksaya ng oras para saken. Self pity, kadramahan, pa-emo epek, depression.

 

Naalala ko noong nagduty kame sa mental institution, nag-assist kame sa pasyenteng maguundergo ng ECT (ElectroConvulsive Therapy.) Ginagawa ang procedure na to sa mga taong sobra na ang depression - yung tipong naggive up na ang mga anti-depressant drugs sa kanila. Sila ung tipong taong bumitaw na, sumuko na. Kukuryentihin nila ang utak nila, kumbaga sa alarm clock gigisingin nila ang neurons mong papetiks petiks sa loob ng utak mo, at gawin ang dapat nilang gawin para di kana madepress. Naisip ko minsan, kung pede ko bang gawin ang procedure na yun? Baka sakaling maayos ang sala-salabat na linya sa utak ko at tumakbo ng maayos.

 

Tapos after a few hours ng kadramahan ko sa buhay, at kakalma na ko, minsan naiisip ko ang simple simple lang naman talaga ang dapat kong gawin pag parang sasabog na ang utak ko, bakit hindi ko subukang pumikit at huminga ng malalim. Bakit hindi ko subukang alisin ang negative thoughts at isiping hindi ako nag-iisa. Dahil alam kong hinding hindi ako iiwan ni LORD at ng daddy kong nasa langit na. alam kong pag feeling kong magisa ako nakayakap sila sa akin at hindi nila ako iiwan. Nakikinig sila hindi lang sa sinasabe ng utak ko pati na din sa sinasabe ng isip at puso ko.