 |
| *photo not mine |
La La La
L.O.V.E.
Kapag inlab
ang isang tao, lahat colorful. Palaging blooming, laging good mood, kahit na
gabundok ang problema asahang mong hanggang tenga pa din ang ngiti nyan kasi
alam nyang may isang taong mahal na mahal sya. Iba talaga ang nadudulot ng LOVE
sa isang tao. Nagiging possible ang imposible, nagiging rational ang
irrational, lahat may logic, lahat nagkakadahilan.
Ganyan ako
noon sa unang boyfriend ko way back 2005. I was 19 years old that time Ang saya
saya ko lage. Inspired akong mag-aral, ang rainy days nagiging sunny. Syempre
gusto kong ishare ang kasiyahan ko sa family ko. Noong pinakilala ko sya sa
bahay, ang unang tanong ng relihiyosang mommy ko “Katoliko ka ba iho?” Patay
na! Hindi kame magkapareho ng relihiyon.
Alam kong naiimagine mo na ang susunod na
nangyari. Hindi ok sa mommy ko ang boyfriend ko noon. Ang tito ko kasi (kapatid
ng mommy ko) ay nagpalit ng religion dahil sa tita kong hindi katoliko. Medyo
rocky ang naging marriage nila pero naayos pa din naman nila at some point. Sila
naman ni daddy ay separated for ten years na nagkabalikan lang nung high school
ako. Ayaw daw ng mommy ko na mangyari saken un.
At dahil sa
magical feeling na nararamdaman ko sa lalaking yon noon, sinuway ko ang ina ko.
Go pa din ako sa pakikipagrelasyon ko sa kanya. Tipong you and me against the
world ang drama namen sa buhay. Pati friends ko ayaw sa kanya – medyo mayabang
kasi si mokong. Pero ako, sige pa din, love ko eh, paki ko sa inyo!!! Sa isip
ko, hindi lahat ng couple na hindi magkapareho ng religion ay may failed
relationship, papatunayan namen na hindi kame ganon.
Pero ang
magical sunny days ko, nagiging gloomy. Naalis ang boyfriend ko sa religion
nila dahil saken, masama daw na makipagrelasyon sila sa hindi nila kapareho.
Guilting guilty ako. At dahil sa nagiging rational nga ang irrational, walang
second thoughts kong sinabe na magpapaconvert na ko for him – nang hindi
nalalaman ng parents ko at ng kahit na sino sa side ko. I did this because of
my undying and unreasonable love for him.
Sa mga
lectures ko about their religion – especially about their faith, naguguluhan
ako. Bilang isang batang lumaki sa sagrado katolikong pamilya – naging lector,
choir at youth member na active sa simbahan. Alam kong may mali. Parang hindi
tama, iba sa kinalakihang kong paniniwala, iba sa relihiyong mahal ko. Pero
ginawa ko pa rin dahil sa pagmamahal ko sa lalaking yon, sa isip ko, worth it
lahat ng ito, wala lang to, kasi makakasama ko naman sya eh. May pinapatunayan
kame eh.
I was almost
there, macoconvert na ko. Magiging lehitimong kasapi na ko ng relihiyon nila
nang nakita ako ng kaibigan ng mommy ko at sinabe nya ang nangyayari saken at
mga ginagawa ko. World war ang drama naming mag-ina. Pero iba talaga ang DIYOS
KO – hindi nya hinayaan na talikuran ko ang relihiyon na mahal ko at
pinaniniwalaan ko. Bago ang conversion ko, nalaman kong may babae ang mokong na
pinaglaban ko sa kahit na kanino. Pagkatapos ng lahat ng ginawa ko, yun pa ang
igaganti nya sa akin. Parang dehado naman na yata ako. Ang unfair!!! Habang
nakikipagdebate ako sa mommy ko at pilit kong minamahal ang religion nya, iba
ang pinagkakaabalahan nya.
Naghiwalay
kame after ng isang taong pagkabulag sa kanya at sa pagmamahal kuno nya saken.
Natauhan ako sa mga maling ginawa ko. Inembrace ko ulet ang friends kong
inaaway ko dahil sa mga illogical actions ko. Nagsorry ako a parents ko lalo na
sa mommy ko.
At higit sa
lahat sobrang nahihiya ako at nagsorry kay LORD dahil sa muntik kong pagbitaw
sa kanya. Narealize ko ngayon na katoliko ako, at mamamatay akong sarado
katoliko. Mahal ko ang relihiyon ko, mahal ko ang paniniwala ko. Mahal ko si
LORD.
Hindi ako
against sa ibang religion. Ginagalang ko ang faith nila. Ginagalang ko sila.
Ngayon pag
naiisip ko ang chapter ng buhay ko nay un, natatawa na lang ako. Akalain mong
nagawa ko yun. Akalain mong muntik na kong bumitaw. Pero hinding hindi na
mangyayari ulet saken to. Natuto na ko…
